نزدیک تر از من به من
تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْ‌ضُ وَمَن فِیهِنَّ ۚ وَإِن مِّن شَیْءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَـٰکِن لَّا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ
آسمانهاى هفتگانه و زمین و هر کس که در آنهاست او را تسبیح مى‌گویند، و هیچ چیز نیست مگر اینکه در حال ستایش، تسبیح او مى‌گوید، ولى شما تسبیح آنها را در نمى‌یابید(اسراء/44)
-فکرش را بکن...هر آنچه در آسمان ها و زمین است...
بعد با خودم می گویم حتما این هر آنچه ها هم در ذکر خدا مراتبی دارند. و اینطور می شود که یک سنگی می شود مقرّب. آنقدر مقرّب که کیلومترها راه طی می کند تا بشود قدمگاه زائران امام حسین علیه السلام. و مقرّب ترینشان، بشود سنگ مزار مضجع شریف امام حسین علیه السلام. فکرش را بکن!
خدایا! مرا نیز مقرّب کن...
-از دیدنش سیر نمی شوم. با خودم می گویم تو چه چیزها که به چشم ندیده ای. شاید اگر گوش دل باز کنم، صدای راز و نیاز و گریه های زوار حرم علمدار کربلا را از دل سنگی ات بشنوم. چه خوب مونسی هستی برای روزهای دلتنگی ام. می گذارم روی قلبم و چشمانم را می بندم و احساس می کنم مقابل ضریحش هستم.
تو هم مقرّب بودی، از چه رانده شدی؟! گاهی برای دلتنگی تو هم اشک می ریزم...
کاشی حرم، یادگار حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
توضیح ضروری: علامه طباطبایی (ره) در تفسیر المیزان، جلد 13، ص 155 می فرمایند:
" تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِیهِنَّ" تسبیح حقیقى را- که عبارت است از تکلم- براى هر وجودى اثبات مى کند. آرى هر موجودى با وجودش و آنچه مربوط به وجودش مى باشد و با ارتباطى که با سایر موجودات دارد خداى را تسبیح مى کند و بیانش این است که پروردگار من منزه تر از این است که بتوان مانند مشرکین نسبت شریک و یا نقص به او داد. و اینکه فرمود:" وَ إِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ" مقصود این است که بفهماند تسبیح براى خدا اختصاص به طایفه و یا نوع معینى از موجودات ندارد، بلکه تمامى موجودات او را تسبیح مى گویند.
