چند روز پیش تو صف نماز، خانمی که کنارم نشسته بود سر صحبت رو باز کرد و شروع کرد به درد و دل کردن. از اینجا شروع کرد که 3 ماهه اومدن تهران و اینجا غریب هستن. وقتی حرف می زد احساس می کردی الانه که بزنه زیر گریه! غریب باشی اونم تو شهری مثل تهران... اما وقتی بیشتر باهاش آشنا شدم فهمیدم اون چیزی که دلشو به درد آورده و غم غربت رو دو چندان کرده، دوری از خانواده نیست. اهل یزد بود، شهر قنات و قنوت و قناعت! و حالا در شهری چون تهران دچار دوگانگی شده بود.
می گفت اینجا واقعا ایرانه؟ احساس می کنم اومدم به یه کشور دیگه، اینجا هیچ چیزش شبیه یزد نیست.
می گفت تو شهر ما همه خانم ها با حجابند، همه چادر سر می کنن (بحث هم اکنون من نفی حجاب های دیگر به جز چادر نیست، اصل حجاب موضوع بحث است) بجز تک و توکی که اتفاقا اهل یزد نیستند و اکثرا دانشجو هستند. می گفت ماشین عروسی رو دیده که عروسش اصلا حجاب نداشته!
می گفت تعداد بشقاب های ماهواره نصب شده روی پشت بام از تعداد واحدهای آپارتمان بیشتره! از دیدن سگی که تو پله های ساختمان همسایه وول می خورده شوکه شده بوده و با خودش می گفت مگه اینها نماز نمی خونن؟
می گفت وقتی تو خیابون راه می رم احساس امنیت نمی کنم، برای دخترم نگرانم، پسرهایی با تیپ های عجیب و غریب و ترس از اینکه مزاحم دخترم بشن.
می گفت به دختر خانم بد حجابی تذکر داده و اون دختر باهاش رفتار بدی کرده و مادرش هم گفته از کدوم ... بلند شدی اومدی اینجا؟!
می گفت بخاطر کار همسرش مجبور شدن بیان تهران وگرنه تا الان بر گشته بودن یزد.
سعی کردم بهش امیدواری بدم، گفتم شاید چون غریب هستی فقط تفاوت ها رو دیدی. اینجا هم آدم های خوب زیاد داره. این هایی که دیدی همه ی ترکیب شهر نیست!
ولی واقعیت رو که نمیشه کتمان کرد! شهر رنگ غربت به خودش گرفته، نفس کشیدن توش سخت شده.
یادم اومد من هم اولها که تک و توک مواردی تو شهر می دیدم چقدر احساس غربت می کردم، اما الان... نکنه همه چیز برام عادی شده؟ و تاسف خوردن تنها عکس العملم؟ مگه نه اینکه امر به معروف و نهی از منکر یکی از واجبات دینمون هست؟ همون واجبی که امام حسین (ع) بخاطرش قیام کرد؟
در کتاب فروع کافی و وسایل الشیعه روایتی از امام محمد باقر (ع) داریم: در آخر الزمان مردمانی می آیند که ریا کار هستند، به همه ی دین پایبند نیستند، دعا و قرآن هم می خوانند ولی رشد و شعور دینی را ندارند. دنبال امر به معروف و نهی از منکر نمی روند مگر اینکه مطمئن باشند برایشان ضرری ندارد، برای خودشان بهانه و عذر می آورند که این کار را انجام ندهند، به سمت نماز و روزه می روند چون ضرری برای آنها ندارد و اگر همین نماز هم به آنها ضرر مالی، جانی و حیثیتی بزند همین را هم کنار می گذارند.
امر به معروف و نهی از منکر واجب بزرگی است که به واسطه آن بقیه واجبات دین حفظ می شود. فریضه ای که متاسفانه خیلی در جامعه کمرنگ شده و اگر هر از گاهی کسانی هم عمل می کنند با عکس العمل پر از خشونت طرف مقابل مواجه می شن. فراموش نکردیم شهدای امر به معروف و کسانی که به واسطه انجام این فریضه نقص عضو شدند و ...
خداوند متعال در سوره توبه آیه 71 می فرمایند:
و مردان و زنان با ایمان، دوستان یکدیگرند، که به کارهاى پسندیده وا مى‌دارند، و از کارهاى ناپسند باز مى‌دارند، و نماز را بر پا مى‌کنند و زکات مى‌دهند، و از خدا و پیامبرش فرمان مى‌برند. آنانند که خدا به زودى مشمول رحمتشان قرار خواهد داد، که خدا توانا و حکیم است.
بازنشر: عمارنامه +
